λαουδανοσίνης παρόμοιες με αυτές που παρατηρήθηκαν σε ασθενείς που
νοσηλεύονταν στη ΜΕΘ μετά από παρατεταμένη έγχυση ατρακούριου.
Λόγω του μειωμένου ρυθμού έγχυσης που απαιτείται για το cisatracurium,
οι συγκεντρώσεις της λαουδανοσίνης στο πλάσμα είναι περίπου το ένα
τρίτο των συγκεντρώσεων που διαπιστώνονται μετά από έγχυση με
ατρακούριο.
Υπάρχουν σπάνιες αναφορές επιληπτικών κρίσεων σε ασθενείς Μονάδων
Εντατικής Θεραπείας που τους χορηγήθηκε ατρακούριο σε συνδυασμό με
άλλα φάρμακα. Αυτοί οι ασθενείς είχαν έναν ή περισσότερους
προδιαθεσικούς παράγοντες για εμφάνιση επιληπτικών κρίσεων (π.χ.
κρανιοεγκεφαλική κάκωση, υποξαιμική εγκεφαλοπάθεια, εγκεφαλικό
οίδημα, εγκεφαλοπάθεια από ιούς, ουραιμία). Δεν έχει αποδειχθεί
αιτιολογική συσχέτιση με την λαουδανοσίνη.
4.5 Αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα και άλλες μορφές
αλληλεπίδρασης
Πολλά φάρμακα μπορούν να επηρεάσουν το μέγεθος ή/και τη διάρκεια της
δράσης των μη-αποπολωτικών παραγόντων του νευρομυικού
αποκλεισμού, συμπεριλαμβανομένων των παρακάτω:
Αύξηση της δράσης:
Από αναισθητικούς παράγοντες όπως ενφλουράνιο, ισοφλουράνιο,
αλοθάνιο (βλέπε παράγραφο 4.2) και κεταμίνη, από άλλους μη-
αποπολωτικούς παράγοντες νευρομυϊκού αποκλεισμού ή από άλλα
φάρμακα όπως αντιβιοτικά (συμπεριλαμβανομένων των αμινογλυκοσιδών,
πολυμιξίνης, σπεκτινομυκίνης, τετρακυκλινών, λινκομυκίνη και
κλινδαμικίνης), αντιαρρυθμικά φάρμακα (συμπεριλαμβανομένης της
προπρανολόλης, των ανταγωνιστών ασβεστίου, της λιδοκαΐνης,
προκαΐναμίδης και κινιδίνης), διουρητικά (συμπεριλαμβανομένης της
φουροσεμίδης και πιθανώς των θειαζιδών, μαννιτόλης και
ακεταζολαμίδης), άλατα μαγνησίου και λιθίου και τα γαγγλιοπληγικά
(τριμεταφάνη, και εξαμεθόνιο).
Σπάνια, ορισμένα φάρμακα μπορούν να επιδεινώσουν ή να φέρουν στην
επιφάνεια λανθάνουσα μυασθένεια gravis ή να προκαλέσουν σύνδρομο
μυασθένειας. Η αυξημένη ευαισθησία σε μη-αποπολωτικούς παράγοντες
νευρομυϊκού αποκλεισμού μπορεί να είναι επακόλουθο μιας τέτοιας
εξέλιξης. Τέτοια φάρμακα είναι διάφορα αντιβιοτικά, Β-αναστολείς
(προπρανολόλη, οξπρενολόλη), αντι-αρρυθμικά φάρμακα (προκαϊναμίδη,
κινιδίνη), αντι-ρευματικά (χλωροκίνη, d-πενικιλλαμίνη), τριμεθαφάνη,
χλωροπρομαζίνη, στεροειδή, φαινυτοΐνη και λίθιο.
Χορήγηση σουξαμεθόνιου για να παραταθεί η δράση των μη-
αποπολωτικών παραγόντων νευρομυϊκού αποκλεισμού μπορεί να
προκαλέσει μεγάλης διάρκειας και σύνθετο αποκλεισμό, ο οποίος
ενδεχομένως να είναι δύσκολο να αναστραφεί με αντιχολινεστερασικά
φάρμακα.