1, ,# , ##$
11-!
2NOPKQRGSLMK##11
1:$1##1E{Mwx
! D
NOPKQRGSLMK NI ,#
$ wxy! |#$ $ 6 1
$#! ; ,#$ ,3
#$ $ $ 1$ 1 $ NOPKQRGSLMK! }
NOPKQRGSLMK:-
,#1#!2NOPKQRGSLMK1#
sRLaQ^O -$1#-$
!D7$ NOPKQRGSLMK
-1##'$)
- ,#1!
D $ 6 NOPKQRGSLMK
1# sRLaQ^O -$1# -
,#1!
D$ NOPKQRGSLMK*NI7 1#
sRLaQ^O 7 , 9$ ~z•
'* U 6 cU
,$) =.#1$$'Wz~€)'6
wBN`P+ +wBN`P,$)$
1$ $# ,3# '36 U 3 U ,$
)!;,,#1
-1$sRLaQ^O!
Mελέτες σε ενήλικες επέδειξαν την ικανότητα του montelukast να δρα αθροιστικά
στην κλινική επίδραση των εισπνεόμενων κορτικοστεροειδών (% μεταβολή από το
αρχικό στάδιο για εισπνεόμενη βεκλομεθαζόνη συν montelukast έναντι
βεκλομεθαζόνης, έδειξαν αντίστοιχα για την FEV1: 5,43% έναντι 1,04%, χρήση β-
αγωνιστών: -8,70% έναντι 2,64%). Συγκρινόμενο με την εισπνεόμενη βεκλομεθαζόνη
(200μg δύο φορές την ημέρα χορηγούμενη με δοσιμετρική συσκευή), το montelukast
επέδειξε μια πιο γρήγορη αρχική ανταπόκριση, παρόλο που κατά τη διάρκεια της
μελέτης 12 εβδομάδων, η βεκλομεθαζόνη παρείχε μια μεγαλύτερη μέση θεραπευτική
επίδραση (% μεταβολή από το αρχικό στάδιο για το montelukast έναντι της
βεκλομεθαζόνης, αντίστοιχα για την FEV1: 7,49% έναντι 13,3%, χρήση β-αγωνιστή:
-28,28 έναντι -43,89%). Παρ’όλα αυτά συγκρινόμενο με τη βεκλομεθαζόνη, ένα
μεγάλο ποσοστό ασθενών που θεραπεύονταν με montelukast είχαν παρόμοιες
κλινικές ανταποκρίσεις (π.χ 50% των ασθενών που τους χορηγήθηκε βεκλομεθαζόνη
επέτυχαν μία βελτίωση από το αρχικό στάδιο στην FEV1 κατά 11% περίπου ή και
περισσότερο, ενώ περίπου 42% των ασθενών που τους χορηγήθηκε montelukast
επέτυχαν την ίδια ανταπόκριση).
D6, #sRLaQ^O6
NOPKQRGSLMK NI 7 , 1
#111#sRLaQ^O71
#1 ' B # -$ $ $
B#-$#1)!27$
,#1!2NOPKQRGSLMK,
1 '1,1 1 ,$ 1
1# 1$)
1#sRLaQ^O!2NOPKQRGSLMK
$#,3#$405-1#$
$1 1#
sRLaQ^O! • 1 , NOPKQRGSLMK 1 #
9