ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ

1. ΟΝΟΜΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΥ ΙΔΙΟΣΚΕΥΑΣΜΑΤΟΣ

CISPLATIN/HOSPIRA

2. ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΣΕ ΔΡΑΣΤΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ

1 ml διαλύματος περιέχει 1 mg σισπλατίνης.

Ένα φιαλίδιο των 10 ml περιέχει 10 mg σισπλατίνης.

Ένα φιαλίδιο των 50 ml περιέχει 50 mg σισπλατίνης.

Ένα φιαλίδιο των 100 ml περιέχει 100 mg σισπλατίνης.

Για τον πλήρη κατάλογο των εκδόχων, βλ. παράγραφο 6.1

3. ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ

όρχεων που έχουν ήδη υποβληθεί στις κατάλληλες χειρουργικές και/ή

ακτινοθεραπευτικές παρεμβάσεις.

Μεταστατικοί όγκοι των ωοθηκών: Η σισπλατίνη ενδείκνυται σε

καθιερωμένη συνδυασμένη θεραπεία με άλλα εγκεκριμένα

χημειοθεραπευτικά φάρμακα σε ασθενείς με μεταστατικούς όγκους των

ωοθηκών που έχουν ήδη υποβληθεί στις κατάλληλες χειρουργικές και/ή

ακτινοθεραπευτικές παρεμβάσεις.

Η σισπλατίνη ως φάρμακο μονοθεραπείας ενδείκνυται για τη

δευτερογενή θεραπεία ασθενών με εκτεταμένους και μεταστατικούς

όγκους των ωοθηκών ανθεκτικούς στιν κλασική χημειοθεραπεία, που

Καρκίνοι πλακώδους επιθηλίου της κεφαλής και του τραχήλου: Η

σισπλατίνη ενδείκνυται στην καθιερωμένη συνδυασμένη θεραπεία με

εγκεκριμένα χημειοθεραπευτικά φάρμακα ασθενών με καρκίνο

πλακώδους επιθηλίου της κεφαλής και του τραχήλου σαν συμπλήρωμα

των κατάλληλων χειρουργικών και/ή ακτινοθεραπευτικών παρεμβάσεων.

Καρκίνος του πνεύμονα: Η σισπλατίνη ενδείκνυται σε ασθενείς με

καρκίνο του πνεύμονα μικροκυτταρικού και μη μικροκυτταρικού τύπου,

σε καθιερωμένη θεραπεία συνδυασμού με άλλα εγκεκριμένα

χημειοθεραπευτικά φάρμακα ή σαν συμπλήρωμα των κατάλληλων

χειρουργικών και/ή ακτινοθεραπευτικών παρεμβάσεων.

Καρκίνος του προστάτη: Η σισπλατίνη ενδείκνυται σε ορισμένες

περιπτώσεις καρκίνου του προστάτη, μόνη ή σε συνδυασμό με άλλα

αντικαρκινικά φάρμακα.

Καρκίνος του τραχήλου της μήτρας.

4.2. Δοσολογία και τρόπος χορήγησης

Το διάλυμα σισπλατίνης πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο ενδοφλεβίως

παρακάτω αναλυτικά στη δοσολογία.

σισπλατίνη και προκαλεί σχηματισμό ιζήματος και απώλεια ισχύος.

Μεταστικός καρκίνος των όρχεων: Η συνήθης δόση της σισπλατίνης

για τη θεραπεία του καρκίνου των όρχεων σε συνδυασμό με άλλα

εγκεκριμένα χημειοθεραπευτικά φάρμακα είναι 20 mg/m

ενδοφλεβίως

την ημέρα επί 5 ημέρες κάθε 3 εβδομάδες για τουλάχιστον 4 κύκλους.

σισπλατίνης για τη θεραπεία των μεταστάσεων του καρκίνου των

ωοθηκών σε συνδυασμό με άλλα εγκεκριμένα χημειοθεραπευτικά

φάρμακα είναι 75-100 mg/m

ενδοφλεβίως μία φορά κάθε 3-4 εβδομάδες

Ως μονοθεραπεία η σισπλατίνη πρέπει να χορηγείται σε δόση 100

2

προηγηθείσης έκθεσης σε ακτινοθεραπεία και/ή προηγηθείσα

χημειοθεραπεία. Για ασθενείς που υποβλήθηκαν προηγουμένως σε

έντονη θεραπεία συνιστάται η χορήγηση αρχικής δόσης 50 mg/m

επαναλαμβανόμενης κάθε 4 εβδομάδες.

Καρκίνος πλακώδους επιθηλίου της κεφαλής και του τραχήλου: Η

συνήθης δόση της σισπλατίνης για τη θεραπεία του καρκίνου από

πλακώδες επιθήλιο της κεφαλής και του τραχήλου σε συνδυασμό με

άλλα εγκεκριμένα χημειοθεραπευτικά φάρμακα είναι 60-100 mg/m

ενδοφλεβίως μία φορά κάθε 3 εβδομάδες.

Καρκίνος του πνεύμονα: Η συνήθης δόση της σισπλατίνης για τη

θεραπεία του καρκίνου του πνεύμονα σε συνδυασμό με άλλα

χημειοθεραπευτικά φάρμακα είναι 60-100 mg/m

κάθε 3-4 εβδομάδες.

Καρκίνος του προστάτη: Η σισπλατίνη, όταν χρησιμοποιείται μόνη της

πρέπει να χορηγείται σε δόση 100 mg/m

4 εβδομάδες. Σε συνδυασμό με άλλα κυτταροστατικά φάρμακα η δόση

της ρυθμίζεται ανάλογα.

μπορεί να χρησιμοποιηθούν:

Τα ακόλουθα σημαντικά στοιχεία πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά τη

χορήγηση της σισπλατίνης.

α. Η σισπλατίνη πρέπει να χορηγείται σε ενδοφλέβιο διάλυμα που

περιέχει τουλάχιστον 0,3% χλωριούχο νάτριο. Η ποσότητα αυτή των

ιόντων χλωρίου είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της σταθερότητας

της σισπλατίνης στο ενδοφλέβιο διάλυμα. Το φάρμακο πρέπει να

αραιώνεται σε 0,9% διάλυμα χλωριούχου νατρίου ή 0,45% ή 0,3%

β. Αποβολή ούρων 100 ml και άνω ανά ώρα θα τείνουν να

ελαχιστοποιήσουν τη νεφροτοξικότητα της σισπλατίνης. Αυτό μπορεί

να πραγματοποιηθεί με την προενυδάτωση με 2 λίτρα ενός

μετά τη σισπλατίνη (συνιστώμενη ποσότητα 2500 ml/m

/24ωρο). Εάν

Εναλλακτικά, η σισπλατίνη μπορεί να χορηγηθεί σε 6-8 ώρες με

επαρκή υγρά που να διατηρήσουν επαρκή διούρηση κατά τη

χορήγηση και μετά τη χορήγηση.

δ. Η χορήγηση της σισπλατίνης έχει συνδυαστεί με διαταραχές του

ισοζυγίου των ηλεκτρολυτών περιλαμβανόμενης συμπτωματικής

υπομαγνησιαιμίας. Επομένως, συνιστάται η παρακολούθηση των

ηλετρολυτών του ορού πριν, κατά, και μετά από κάθε επαναληπτική

σειρά σισπλατίνης.

Ο επόμενος κύκλος της σισπλατίνης δεν πρέπει να χορηγείται μέχρις

ότου η κρεατινίνη του ορού επανέλθει κάτω από 1,5 mg/100ml και/ή η

ουρία του αίματος κάτω από 25 mg/100ml. Ο επόμενος κύκλος δεν

πρέπει να χορηγηθεί μέχρις ότου τα έμμορφα στοιχεία του περιφερικού

αίματος επανέλθουν σε αποδεκτό επίπεδο (αιμοπετάλια ≥ 100.000/mm

λευκά αιμοσφαίρια ≥ 4.000/mm

3

). Οι επόμενες δόσεις της σισπλατίνης

δεν πρέπει να χορηγηθούν μέχρις ότου η ακοομετρική ανάλυση δείξει ότι

η ακουστική οξύτητα ευρίσκεται μέσα στα φυσιολογικά όρια.

Τα παρεντερικά φαρμακευτικά προϊόντα θα πρέπει να ελέγχονται οπτικά

για σωματίδια και αποχρωματισμό πριν από τη χορήγηση, όταν το

διάλυμα και ο περιέκτης το επιτρέπουν.

Η σισπλατίνη αντενδείκνυται σε ασθενείς με προϋπάρχουσα νεφρική και

4.4. Ιδιαίτερες προειδοποιήσεις και προφυλάξεις κατά τη χρήση

Η σισπλατίνη πρέπει να χορηγείται κάτω από την επίβλεψη ειδικού

ιατρού πεπειραμένου στη χρήση των αντικαρκινικών

χημειοθεραπευτικών φαρμάκων. Ο κατάλληλος χειρισμός της θεραπείας

και των επιπλοκών είναι δυνατός μόνο όταν είναι διαθέσιμα, για άμεση

χρήση, επαρκή μέσα για διάγνωση και θεραπεία. Η σισπλατίνη προκαλεί

αμινογλυκοσιδών.

Η κρεατινίνη του ορού, η ουρία του αίματος, η κάθαρση της κρεατινίνης

του ορού θα πρέπει να μετριούνται πριν από την έναρξη της θεραπείας

υψηλότερες δόσεις σισπλατίνης ή μεγαλύτερη συχνότητα χορήγησης

από τη συνιστώμενη. Η νευροπάθεια αυτή μπορεί να είναι μη

αναστρέψιμη και εκδηλώνεται σαν παραισθησίες σε κατανομή κάλτσας-

γαντιού, κατάργηση αντανακλαστικών και απώλεια της ιδιοδεκτικής

αίσθησης και της αίσθησης δονήσεων.

Αναφέρθηκε επίσης απώλεια της κινητικής λειτουργίας.

Η ωτοτοξικότητα, που μπορεί να είναι πιο εκσεσημασμένη στα παιδιά,

και εκδηλώνεται με εμβοές και/ή απώλεια της ακοής των υψηλών

συχνοτήτων και ενίοτε κώφωση, είναι σημαντική.

Επειδή η ωτοτοξικότητα είναι αθροιστική, πρέπει να γίνονται

ακοομετρικές δοκιμασίες πριν από την έναρξη της θεραπείας και πριν

από κάθε επόμενη χορήγηση του φαρμάκου (βλέπε παράγραφο 4.8).

Ανακοινώθηκαν αναφυλακτικού τύπου αντιδράσεις στη σισπλατίνη που

περιλαμβάνουν οίδημα προσώπου, βρογχόσπασμο, ταχυκαρδία και

υπόταση. Οι αντιδράσεις αυτές παρατηρήθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά από

τη χορήγηση σε ασθενείς με προηγηθείσα έκθεση στη σισπλατίνη και

υποχώρησαν με τη χορήγηση επινεφρίνης, κορτικοστεροειδών και

αντισταμινικών.

Η σισπλατίνη μπορεί να προκαλέσει βλάβη του εμβρύου κατά τη

χορήγηση σε έγκυο γυναίκα. Στις ασθενείς να συνιστάται να αποφύγουν

την εγκυμοσύνη. Εάν το φάρμακο αυτό χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια

αυτό, πρέπει να ενημερωθεί για τον πιθανό κίνδυνο που διατρέχει το

Ο αριθμός των εμμόρφων στοιχείων του περιφερικού αίματος θα πρέπει

να ελέγχεται κάθε εβδομάδα. Η λειτουργία του ήπατος πρέπει να

νευρολογική εξέταση (βλέπε παράγραφο 4.8).

Ασθενείς που λαμβάνουν το φάρμακο δεν πρέπει να εμβολιάζονται με

εμβόλια περιέχοντα ζώντα στελέχη. Μερική ή ολική προστασία

επιτυγχάνεται με εμβόλια που δεν περιέχουν ζώντα στελέχη.

Οι ηλικιωμένοι ασθενείς μπορεί να είναι περισσότερο ευπαθείς σε

μυελοκαταστολή, επιπλοκές λοιμώξεων και νεφροτοξικότητα από τους

νεότερους ασθενείς. Επειδή οι ηλικιωμένοι ασθενείς είναι πιθανότερο να

επιλογή της δόσης και η νεφρική λειτουργία να παρακολουθείται (βλέπε

Οι στάθμες των αντιεπιληπτικών στο πλάσμα μπορεί να γίνουν

υποθεραπευτικές κατά τη θεραπεία με τη σισπλατίνη. Σε μία κλινική

μελέτη με τυχαία κατανομή ασθενών με προχωρημένο καρκίνο της

ωοθήκης, η διάρκεια της ανταπόκρισης επηρεαζόταν αρνητικά κατά τη

χρησιμοποίηση της πυριδοξίνης με αλτρεταμίνη (εξαμεθυλομελαμίνη) και

τη σισπλατίνη.

Σε σύγχρονη χορήγηση του φαρμάκου με αμινογλυκοσίδες αυξάνεται ο

κίνδυνος νεφροτοξικότητας και ωτοτοξικόητας.

4.6. Κύηση και γαλουχία

Χρήση κατά την κύηση

Αντενδείκνυται (βλέπε παράγραφο 4.4).

Χρήση κατά τη διάρκεια της γαλουχίας

Η σισπλατίνη αναφέρθηκε ότι απεκκρίνεται με το μητρικό γάλα. Οι

ασθενείς που τους χορηγείται η σισπλατίνη δεν πρέπει να γαλουχούν.

4.7. Επίδραση στην ικανότητα οδήγησης και χειρισμού μηχανημάτων

Πρέπει να προειδοποιούνται οι οδηγοί και οι χειριστές μηχανημάτων για

την πιθανότητα εμφάνισης εμβοών των ώτων και πιθανούς ιλίγγους.

Νεφροτοξικότητα

2

νεφροτοξικότητα παρατείνεται και επιτείνεται με την επανάληψη σειρών

χορήγησης του φαρμάκου. Η νεφρική λειτουργία πρέπει να επανέλθει

δόσης σισπλατίνης.

Η έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας συσχετίσθηκε με βλάβη των

νεφρικών σωληναρίων. Για την ελάττωση της νεφροτοξικότητας

χρησιμοποιήθηκε χορήγηση της σισπλατίνης με 6 -έως 8ωρη έγχυση,

ενδοφλέβια ενυδάτωση και μαννιτόλη. Ωστόσο, μπορεί να παρατηρηθεί

Ωτοτοξικότητα

Ωτοτοξικότητα παρατηρήθηκε μέχρι και στο 31% των ασθενών που

και/ή απώλεια της ακοής στα όρια των υψηλών συχνοτήτων (4000-8000

εντονότερη με την επανάληψη των δόσεων. Ωστόσο, κώφωση μετά την

αρχική δόση της σισπλατίνης αναφέρθηκε σπάνια. Η ωτοτοξικότητα

μπορεί να ενισχύεται από προηγούμενη ή ταυτόχρονη ακτινοβολία του

κρανίου και μπορεί να έχει σχέση με τη μέγιστη συγκέντρωση της

σισπλατίνης στο πλάσμα.

Είναι ασαφές το κατά πόσο η ωτοτοξικότητα από τη σισπλατίνη είναι

αναστρέψιμη. Πρέπει να γίνεται προσεκτικός ακοομετρικός έλεγχος πριν

από την έναρξη της θεραπείας και πριν από κάθε μία από τις επόμενες

δόσεις της σισπλατίνης. Αναφέρθηκε επίσης αιθουσαία τοξικότητα.

Αιματολογικές διαταραχές

Μυελοκαταστολή παρατηρείται σε ποσοστό 25-30% των ασθενών που

υποβάλλονται σε θεραπεία με σισπλατίνη. Τα ναδίρ των αιμοπεταλίων

και των λευκοκυττάρων του περιφερικού αίματος παρατηρούνται μεταξύ

18

επανέρχονται μέχρι την 39

η

ημέρα (εύρος 13 έως 62). Η λευκοπενία και

η θρομβοπενία είναι εντονότερες σε υψηλότερες δόσεις (>50 mg/m

2

). H

αναιμία (ελάττωση 2 g αιμοσφαιρίνης/100ml) παρατηρείται με την ίδια

περίπου συχνότητα και στον ίδιο χρόνο με την λευκοπενία και τη

θρομβοπενία. Η μυεολοκαταστολή μπορεί να καταστήσει τον ασθενή

Επιπλοκές λοιμώξεων έχουν οδηγήσει στο θάνατο ορισμένους ασθενείς.

Η εμφάνιση οξείας λευχαιμίας που συνέπεσε με τη χρήση της

σισπλατίνης αναφέρθηκε σπάνια στον άνθρωπο. Στις ανακοινώσεις

φάρμακα.

Γαστρεντερικές διαταραχές

Εκσεσημασμένη ναυτία και έμετος παρατηρούνται σε όλους σχεδόν τους

ασθενείς που υποβάλλονται σε θεραπεία με τη σισπλατίνη και είναι

ναυτία και ο έμετος συνήθως αρχίζουν μία έως τέσσερις ώρες μετά τη

θεραπεία και διαρκούν μέχρι 24 ώρες. Διαφόρου βαθμού έμετος, ναυτία

και/ή ανορεξία μπορεί να επιμείνουν μέχρι μία εβδομάδα μετά τη

Όψιμης εμφάνισης ναυτία και έμετος (που αρχίζει ή συνεχίζεται 24 ώρες

Ηλεκτρολυτικές διαταραχές του ορού

Υπομαγνησιαιμία, υπασβεστιαιμία, υπονατριαιμία, υποκαλιαιμία και

υποφωσφαταιμία αναφέρθηκαν ότι παρατηρήθηκαν σε ασθενείς που

υποβάλλονταν σε θεραπεία με τη σισπλατίνη και πιθανόν να σχετίζονται

με βλάβη των νεφρικών σωληναρίων. Ενίοτε αναφέρθηκε τετανία στους

ασθενείς με υπασβεστιαιμία και υπομαγνησιαιμία. Γενικά, φυσιολογικές

στάθμες των ηλεκτρολυτών του ορού αποκαθίστανται με τη χορήγηση

ηλεκτρολυτών και τη διακοπή της σισπλατίνης.

Αναφέρθηκε επίσης σύνδρομο απρόσφορης έκκρισης αντιδιουρητικής

ορμόνης.

Υπερουριχαιμία

Αναφέρθηκε ότι παρατηρήθηκε υπερουριχαιμία στην ίδια περίπου

συχνότητα με την αύξηση της ουρίας του αίματος και της κρεατινίνης του

ορού. Είναι εντονότερη μετά από δόσεις μεγαλύτερες από 50mg/m

2

και

οι μέγιστες στάθμες του ουρικού οξέος γενικά παρατηρούνται μεταξύ 3

και 5 ημερών μετά τη χορήγηση.

Η θεραπεία της υπερουριχαιμίας με την αλλοπουρινόλη ελαττώνει

αποτελεσματικά στις στάθμες του ουρικού οξέος.

Νευροτοξικότητα

νευροπάθεια μπορεί να εξελιχθεί μετά τη διακοπή της θεραπείας.

Αναφέρθηκαν επίσης σημείο του Lhermitte, μυελοπάθεια της οπίσθιας

Η θεραπεία με τη σισπλατίνη πρέπει να διακοπεί με την παρατήρηση

των πρώτων συμπτωμάτων. Πρόδρομες ενδείξεις υποδεικνύουν ότι η

περιφερική νευροπάθεια μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη σε ορισμένους

ασθενείς.

Αναφέρθηκαν επώδυνες μυϊκές συσπάσεις, αιφνίδιας έναρξης και

Συνήθως παρατηρήθηκαν σε ασθενείς που τους χορηγήθηκε σχετικά

υψηλή αθροιστική δόση σισπλατίνης και που εμφάνιζαν σχετικά

προχωρημένο στάδιο περιφερικής νευροπάθειας.

Χρησιμοποιήθηκαν στεροειδή με ή χωρίς μαννιτόλη.

Ωστόσο η αποτελεσματικότητά τους δεν έχει αποδειχθεί.

Θάμβος της όρασης και αλλοίωση της αντίληψης των χρωμάτων

αναφέρθηκαν μετά τη χρήση θεραπευτικών σχημάτων με υψηλότερες

δόσεις σισπλατίνης ή με συχνότερη χορήγηση δόσεων από εκείνη που

συνιστάται. Η αλλοίωση της αντίληψης των χρωμάτων εκδηλώνεται ως

απώλεια της χρωματικής διάκρισης, ιδιαίτερα στον άξονα μπλε-κίτρινου.

Το μόνο εύρημα βυθομετρικής εξέτασης είναι μη-φυσιολογική

μελάχρωση του αμφιβληστροειδούς στην περιοχή της ωχράς κηλίδος.

Αναφυλακτικού τύπου αντιδράσεις

Αναφυλακτικού τύπου αντιδράσεις αναφέρθηκαν ενίοτε σε ασθενείς που

είχαν προηγουμένως εκτεθεί στη σισπλατίνη. Οι αντιδράσεις συνίσταντο

σε οίδημα προσώπου, αναπνευστικό συριγμό, ταχυκαρδία και υπόταση

λίγα λεπτά μετά τη χορήγηση του φαρμάκου. Οι αντιδράσεις μπορούν να

ελεγχθούν με την ενδοφλέβια χορήγηση αδρεναλίνης,

κορτικοστεροειδών και αντιισταμινικών.

Οι ασθενείς που λαμβάνουν σισπλατίνη πρέπει να παρακολουθούνται

προσεκτικά για πιθανές αναφυλακτικού τύπου αντιδράσεις και

υποστηρικτικά μέσα καθώς και φαρμακευτική αγωγή πρέπει να

αναφέρθηκαν σπάνια. Τα συμβάματα είναι κλινικά ετερογενή και μπορεί

να περιλαμβάνουν έμφραγμα του μυοκαρδίου, εγκεφαλικό αγγειακό

σύνδρομο) ή εγκεφαλική αρτηρίτιδα.

Για τις αγγειακές αυτές επιπλοκές προτάθηκαν διάφοροι μηχανισμοί.

Αναφέρθηκαν επίσης περιπτώσεις φαινομένου του Raynaud που

παρατηρήθηκαν σε ασθενείς που υποβάλλονται σε θεραπεία με τον

συνδυασμό βλεομυκίνης, βινβλαστίνης με ή χωρίς σισπλατίνη.

χρήση της σισπλατίνης μπορεί να αποτελεί επιπρόσθετο, μολονότι όχι

απαραίτητο παράγοντα που συνδέεται με το σύμβαμα αυτό. Ωστόσο,

είναι άγνωστο σήμερα εάν το αίτιο του φαινομένου του Raynaud στις

βλεομυκίνη, η βινβλαστίνη, υπομαγνησιαιμία ή συνδυασμός κάποιων

αφυδάτωση έχουν επίσης αναφερθεί κατά τη μετά την κυκλοφορία

παρακολούθηση.

Τοπικές τοξικές εκδηλώσεις των μαλακών μορίων αναφέρθηκαν σπάνια

ύστερα από εξαγγείωση της σισπλατίνης. Διήθηση των ιστών με

σισπλατίνη μπορεί να επιφέρει φλέγμονα, ίνωση και νέκρωση του ιστού.