5.1 Φαρμακοδυναμικές ιδιότητες
μ Φαρ ακοθεραπευτική κατηγορία: άλλο καρδιαγγειακό αντιστηθαγχικό φάρμακο
(άλλα καρδιολογικά σκευάσματα)
Κωδικός ATC: C01EB15
Μηχανισμός δράσης
Η τριμεταζιδίνη, προφυλάσσοντας τον ενεργειακό μεταβολισμό του κυττάρου
που εκτίθεται σε υποξία ή ισχαιμία, αποτρέπει τη μείωση των ενδοκυτταρικών
συγκεντρώσεων τριφωσφορικής αδενοσίνης (ΑΤΡ), εξασφαλίζοντας έτσι τη
σωστή λειτουργία των αντλιών ιόντων και τη διαμεμβρανική ροή νατρίου –
καλίου, διαφυλάσσοντας ταυτόχρονα την ομοιοστασία του κυττάρου.
Η τριμεταζιδίνη αναστέλλει τη β-οξείδωση των λιπαρών οξέων, με την
αναστολή της μακράς αλύσου του συνενζύμου 3-κετοακυλ- Α θειολάση (3-ΚΑΤ
αναστολέας), με το οποίο αυξάνεται η οξείδωση της γλυκόζης. Σε ένα ισχαιμικό
κύτταρο, η ενέργεια που λαμβάνεται με την οξείδωση της γλυκόζης απαιτεί
μικρότερη κατανάλωση οξυγόνου σε σχέση με τη διαδικασία της β-οξείδωσης. Η
ενδυνάμωση της οξείδωσης της γλυκόζης βελτιστοποιεί τις ενεργειακές
διαδικασίες του κυττάρου, οπότε και διατηρείται ο κατάλληλος ενεργειακός
μεταβολισμός κατά την ισχαιμία.
Φαρμακοδυναμικές επιδράσεις
Σε ασθενείς με ισχαιμική καρδιακή νόσο, η τριμεταζιδίνη δρα ως μεταβολικός
παράγοντας, διατηρώντας το υψηλό ενεργειακό των ενδοκυτταρικών επιπέδων
φωσφορικών στο μυοκάρδιο. Οι αντιισχαιμικές δράσεις επιτυγχάνονται χωρίς
επακόλουθες αιμοδυναμικές επιδράσεις.
Κλινική αποτελεσματικότητα και ασφάλεια
Κλινικές μελέτες έχουν δείξει την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια της
τριμεταζιδίνης στη θεραπεία ασθενών με χρόνια στηθάγχη, είτε ως
μονοθεραπεία ή όταν η ωφέλεια από άλλα αντιστηθαγχικά φαρμακευτικά
προϊόντα ήταν ανεπαρκής.
Σε μία τυχαιοποιημένη, διπλά – τυφλή , ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο μελέτη
σε 426 ασθενείς (TRIMPOL – II), που λάμβαναν μετοπρολόλη 100mg ημερησίως
(50 mg b.i.d) η προσθήκη τριμεταζιδίνης (60 mg/ημέρα) για 12 εβδομάδες
βελτίωσε σημαντικά τις παραμέτρους των δοκιμασιών κόπωσης και των
κλινικών συμπτωμάτων σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο: συνολική
διάρκεια άσκησης +20,1s, p=0,023, συνολικό έργο +0,54 METs, p=0,001,
χρόνος εμφάνισης κατάσπασης του διαστήματος ST κατά 1mm +33,4s, p=0,003,
χρόνος εμφάνισης της στηθάγχης +33,9s, p<0,001, στηθαγχικές κρίσεις /
εβδομάδα -073, p=0,014 και κατανάλωση βραχείας δράσης νιτρωδών/ εβδομάδα,
-0,63, p=0,032, χωρίς αιμοδυναμικές μεταβολές.
Σε μία τυχαιοποιημένη, διπλά – τυφλή , ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο μελέτη
σε 223 ασθενείς (Sellier), που λάμβαναν ατενολόλη 50mg (o.d.) η προσθήκη 35 mg
(b.i.d) ελεγχόμενης αποδέσμευσης δισκίου τριμεταζιδίνης για 8 εβδομάδες
προκάλεσε μια σημαντική αύξηση (+34,4s, p=0,03) του χρόνου εμφάνισης
κατάσπασης του διαστήματος ST κατά 1mm σε δοκιμασίες κόπωσης σε μια
υποομάδα ασθενών (n=173), σε σχέση με το εικονικό φάρμακο, 12 ώρες μετά τη
λήψη του φαρμάκου.
Στατιστικά σημαντική διαφορά στοιχειοθετήθηκε και στο χρόνο εμφάνισης της
στηθάγχης (p=0,049). Δεν βρέθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ
των ομάδων στα άλλα δευτερεύοντα τελικά σημεία (ολική διάρκεια άσκησης,
ολικό φορτίο έργου και κλινικά τελικά σημεία).
6