ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ

EPANUTIN



1. ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ:

EPANUTIN



2. ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ σε δραστικά συστατικά:

Κάθε καψάκιο περιέχει 100 mg νατριούχου φαινυτοΐνης.

Tα 5 ml ποσίμου εναιωρήματος περιέχουν 30 mg φαινυτοΐνης.

τονικοκλονικών κρίσεων. Ακόμη, η φαινυτοΐνη ενδείκνυται για την πρόληψη και την θεραπεία των

σπασμών, που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια ή μετά τις νευροχειρουργικές επεμβάσεις κρανίου.

4.2 Δοσολογία και τρόπος χορήγησης

ΤΟ ΠΌΣΙΜΟ ΕΝΑΙΏΡΗΜΑ EPANUTIN ΔΕΝ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΕΝΤΕΡΙΚΗ ΧΡΗΣΗ.

Γενικά:

Τα καψάκια EPANUTIN περιέχουν το νατριούχο άλας της φαινυτοΐνης. Η ελεύθερη μορφή του οξέος

της φαινυτοΐνης χρησιμοποιείται στο εναιώρημα της φαινυτοΐνης (30 mg / 5 ml). Επειδή παρατηρείται

περίπου 8% αύξηση στη περιεκτικότητα του φαρμάκου με τη μορφή του ελεύθερου οξέος, σε σχέση με

τη μορφή του νατριούχου άλατος, μπορεί να είναι απαραίτητη η προσαρμογή της δοσολογίας και η

παρακολούθηση των επιπέδων του στον ορό, κατά τη μετάβαση από ένα προϊόν το οποίο περιέχει το

προσαρμογή της δοσολογίας. Ο βέλτιστος έλεγχος, χωρίς κλινικά σημεία τοξικότητας, επιτυγχάνεται

συχνότερα σε επίπεδα ορού μεταξύ 10-20 μg/ml, παρόλο που ορισμένες ήπιες περιπτώσεις

τονικοκλονικών κρίσεων (grand mal) μπορεί να ελεγχθούν με χαμηλότερα επίπεδα φαινυτοΐνης στον

ορό. Με την προτεινόμενη δοσολογία, μπορεί να απαιτηθεί μια χρονική περίοδος επτά έως δέκα

ημερών για επιτευχθούν επίπεδα φαινυτοΐνης σε σταθεροποιημένη κατάσταση, και αλλαγές στη

δοσολογία (αύξηση ή μείωση), δεν πρέπει να πραγματοποιούνται σε διαστήματα βραχύτερα των επτά

έως δέκα ημερών. Η θεραπεία συντήρησης πρέπει να γίνεται με τη χαμηλότερη δόση που επιτυγχάνει

έλεγχο των σπασμών.

1

συνιστώμενη δόση συντήρησης 4-8 mg/kg βάρους σώματος, την ημέρα. Εάν η ημερήσια δόση δεν

μπορεί να διαιρεθεί σε ίσα μέρη, η μεγαλύτερη δόση πρέπει να χορηγείται κατά την κατάκλιση.

Νεογνά:

Η απορρόφηση της φαινυτοΐνης δεν μπορεί να προβλεφθεί μετά την από του στόματος χορήγηση.

Επιπλέον ο μεταβολισμός μπορεί να κατασταλεί. Διά τούτο είναι ιδιαίτερα σημαντική η

παρακολούθηση των επιπέδων στον ορό στα νεογνά.

Ηλικιωμένοι (ηλικίας άνω των 65 ετών):

Όπως για τους ενήλικες η δοσολογία πρέπει να εξατομικεύεται ανάλογα με τις απαιτήσεις του

ασθενούς, βάσει των ανωτέρω αναφερομένων οδηγιών. Να λαμβάνεται υπόψη η πιθανότητα

αλληλεπιδράσεων, διότι οι ηλικιωμένοι συνήθως λαμβάνουν ταυτόχρονα και άλλα φάρμακα.

τονικοκλονικοί σπασμοί (grand mal) και αφαίρεση (petit mal), τότε χρειάζεται συνδυασμός

φαρμακευτικής αγωγής. Η φαινυτοΐνη δεν ενδείκνυται σε σπασμούς που οφείλονται σε υπογλυκαιμία ή

άλλα μεταβολικά αίτια. Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να γίνονται οι κατάλληλες διαγνωστικές

εξετάσεις.

Η φαινυτοΐνη δεν πρέπει να διακόπτεται απότομα εξαιτίας της πιθανότητας αυξημένης συχνότητας

σπασμών, συμπεριλαμβανομένου του status epilepticus. Όταν απαιτείται, κατά την κρίση του γιατρού,

η ανάγκη για ελάττωση της δόσης, διακοπή ή αντικατάσταση με εναλλακτική αντιεπιληπτική αγωγή,

αυτή θα πρέπει να γίνεται σταδιακά. Ωστόσο, σε περίπτωση εμφάνισης αλλεργίας ή αντίδρασης

υπερευαισθησίας, μπορεί να χρειαστεί άμεση αντικατάσταση με εναλλακτική αντιεπιληπτική θεραπεία.

Σ’αυτή την περίπτωση, η εναλλακτική θεραπεία, θα πρέπει να είναι ένα αντιεπιληπτικό φάρμακο, που

Προσοχή στην αλλαγή ιδιοσκευασμάτων, γιατί, λόγω της πιθανής διαφοράς βιοδιαθεσιμότητας,

μπορούν να μεταβληθούν σημαντικώς τα επίπεδα της φαινυτοΐνης στο αίμα.

Φυτικά προϊόντα που περιέχουν St. John’s wort (Hypericum perforatum) δεν πρέπει να λαμβάνονται

2

ταυτόχρονα με φαινυτοΐνη εξαιτίας του κινδύνου μείωσης της συγκέντρωσης της φαινυτοΐνης στο

πλάσμα.

Το πόσιμο εναιώρημα EPANUTIN περιέχει:

Sodium Benzοate που μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο ίκτερου σε νεογνά, Glycerol, που μπορεί να

προκαλέσει πονοκέφαλο, στοματική ενόχληση και διάροια.

Επίσης περιέχει Ethanol (0,4932%), που είναι επιβλαβές για αυτούς που πάσχουν από αλκοολισμό και

Επίδραση στο κεντρικό νευρικό σύστημα:

Επίπεδα φαινυτοΐνης στον ορό πάνω από τα θεραπευτικά όρια, μπορεί να προκαλέσουν συγχυτικές

καταστάσεις, που αναφέρονται ως ‘παραλήρημα’, ‘ψύχωση’ ή ‘εγκεφαλοπάθεια’ ή σπανίως μη

αναστρέψιμη παρεγκεφαλιδική δυσλειτουργία. Συνεπώς, με το πρώτο σημείο οξείας τοξικότητας,

πρέπει να προσδιορίζονται τα επίπεδα του φαρμάκου στον ορό. Αν τα επίπεδα φαινυτοΐνης στον ορό

είναι υψηλά, ενδείκνυται μείωση της δόσης. Αν τα συμπτώματα επιμένουν, συνιστάται διακοπή της.

Σε ασθενείς με λιποείδωση τύπου Vogt-Spielmeyer, πρέπει να μειώνεται η δόση του φαρμάκου, γιατί

φαίνεται ότι έχουν μειωμένη ανοχή σε αυτό.

Επίδραση στο αιμοποιητικό σύστημα:

Αναφέρθηκε πιθανή σχέση μεταξύ φαινυτοΐνης και της εμφάνισης λεμφαδενοπάθειας (τοπικής ή

μακρά παρακολούθηση και πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ελέγχου των σπασμών, με χρήση

άλλων αντιεπιληπτικών φαρμάκων.

Αν και έχουν αναφερθεί μακροκυττάρωση και μεγαλοβλαστική αναιμία, αυτές οι καταστάσεις συνήθως

ανταποκρίνονται στη θεραπεία με φυλλικό οξύ. Μπορεί να παρατηρηθεί μείωση στον έλεγχο των

σπασμών, εάν στη θεραπεία με φαινυτοΐνη προστεθεί φυλλικό οξύ.

Επίδραση στο ήπαρ/ Επίδραση στους νεφρούς/ Ανοσοποιητικό σύστημα:

Σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια ή ηπατική βλάβη, πρέπει να μειώνεται η δόση του φαρμάκου, γιατί

φαίνεται ότι έχουν μειωμένη ανοχή σε αυτό.

Το ήπαρ είναι το κύριο όργανο βιομετατροπής της φαινυτοΐνης. Ασθενείς με ηπατική ανεπάρκεια,

υπερήλικες ή βαρέως πάσχοντες ασθενείς, μπορεί να εμφανίσουν πρώιμα σημεία τοξικότητας.

εκδηλώσεις περιλαμβάνουν αρθραλγίες, εξάνθημα, ίκτερο, ηπατομεγαλία, αύξηση των επιπέδων των

3

τρανσαμινασών του ορού, λευκοκυττάρωση και ηωσινοφιλία. Η κλινική πορεία της οξείας

ηπατοτοξικότητας από φαινυτοΐνη, κυμαίνεται από ταχεία αποκατάσταση, μέχρι θανατηφόρο έκβαση.

συχνότητα εμφάνισης αντιδράσεων υπερευαισθησίας, συμπεριλαμβανομένου του δερματικού

Επίδραση στο δέρμα:

Η φαινυτοΐνη πρέπει να διακόπτεται, όταν εμφανίζεται εξάνθημα του δέρματος. Αν το εξάνθημα είναι

αποφολιδωτικό, πορφυρικό ή πομφολυγώδες ή αν υπάρχει υπόνοια ερυθηματώδους λύκου, συνδρόμου

Stevens-Johnson ή τοξικής επιδερμικής νεκρόλυσης, δεν πρέπει να επαναληφθεί η χορήγηση αυτού του

φαρμάκου, αλλά να χορηγηθεί άλλη θεραπεία. Αν το εξάνθημα είναι ηπιότερης μορφής (ιλαροειδές ή

οστρακιοειδές), η θεραπεία μπορεί να επαναληφθεί μετά την πλήρη υποχώρηση του εξανθήματος. Αν

το εξάνθημα επανεμφανισθεί με την επανάληψη της θεραπείας, αντενδείκνυται η περαιτέρω χορήγηση

της φαινυτοΐνης.

Βιβλιογραφικές αναφορές υποδεικνύουν ότι ο συνδυασμός φαινυτοΐνης, κρανιακής ακτινοβόλησης και

σταδιακής ελάττωσης των κορτικοστεροειδών, μπορεί να συσχετισθεί με την ανάπτυξη πολύμορφου

ερυθήματος και/ή συνδρόμου Stevens-Johnson και/ή τοξικής επιδερμικής νεκρόλυσης.

Επίδραση στον μεταβολισμό:

πορφυρίας, πρέπει να δίδεται προσοχή στη χρήση του φαρμάκου αυτού σε ασθενείς, οι οποίοι πάσχουν

Αναφέρθηκε υπεργλυκαιμία, που οφείλεται στην ανασταλτική δράση του φαρμάκου στην έκκριση

παρεμπόδιση του μεταβολισμού της βιταμίνης D, από την φαινυτοϊνη.

4.5 Αλληλεπιδράσεις με άλλα Φάρμακα και άλλες μορφές Αλληλεπιδράσεων

Αλληλεπιδράσεις με φάρμακα:

Υπάρχουν πολλά φάρμακα που μπορεί ν΄αυξήσουν ή να μειώσουν τα επίπεδα της φαινυτοΐνης στον ορό

ή να τα επηρεάσει πιθανόν η φαινυτοΐνη. Όπου υπάρχει υπόνοια αλληλεπίδρασης φαρμάκων, η

μέτρηση των επιπέδων στον ορό, μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη. Οι πιο συνήθεις αλληλεπιδράσεις

που παρατηρούνται είναι οι εξής:

4

ΠΙΝΑΚΑΣ 1

Κατηγορία φαρμάκων Φάρμακα σε κάθε κατηγορία (ενδεικτικά)

Αναισθητικά αλοθάνη

Αντιμικροβιακοί παράγοντες ερυθρομυκίνη

Αντιεπιληπτικά σουξινιμίδια

Αντιμυκητιασικοί παράγοντες αμφοτερικίνη Β

5

φαινυτοΐνης. Ο χρόνος λήψης φαινυτοΐνης και φαρμάκων που περιέχουν ασβέστιο,

συμπεριλαμβανομένων των αντιόξινων που περιέχουν ασβέστιο, πρέπει να ρυθμίζεται κατάλληλα για

Το φυλλικό οξύ εξουδετερώνει την αντιεπιληπτική δράση της φαινυτοΐνης.

χορηγούμενες από του στόματος, έδειξε ότι η νελφιναβίρη μείωσε τις τιμές AUC της φαινυτοΐνης

(συνολικής) και ελεύθερης φαινυτοΐνης κατά 29% και 28%, αντίστοιχα. Ως εκ τούτου, η συγκέντρωση

της φαινυτοΐνης κατά την συγχορήγηση με νελφιναβίρη θα πρέπει να ελέγχεται, καθώς η νελφιναβίρη

μπορεί να μειώσει τη συγκέντρωση της φαινυτοΐνης στο πλάσμα. (βλέπε 5.2 Φαρμακοκινητικές

ιδιότητες – Φαρμακοκινητικές αλληλεπιδράσεις.).”

Οι συγκεντρώσεις της φαινυτοΐνης στο πλάσμα μπορεί να μειωθούν με ταυτόχρονη χορήγηση φυτικών

προϊόντων που περιέχουν St. John’s wort (Hypericum perforatum). Αυτό οφείλεται στην επαγωγή των

προϊόντα που περιέχουν St. John’s wort δεν πρέπει να συνδυάζονται με φαινυτοΐνη. Η επαγωγική

δράση μπορεί να διαρκέσει μέχρι και δύο εβδομάδες μετά την διακοπή της θεραπείας με St. John’s

wort. Εάν ο αθενής ήδη λαμβάνει St. John’s wort, θα πρέπει να διακοπεί η χορήγησή του και να

ελεγχθούν τα επίπεδα των αντιεπιληπτικών στον ορό. Τα επίπεδα των αντιεπιληπτικών μπορεί να

αυξηθούν με την διακοπή του St. John’s wort. Η δόση του αντιεπιληπτικού μπορεί να χρειαστεί

Ο πίνακας 3 συνοψίζει τις κατηγορίες φαρμάκων που μπορεί, είτε να αυξήσουν, είτε να ελαττώσουν τα

6

πραζικουαντέλη

Αντιμυκητιασικοί παράγοντες αζόλες

Βρογχοδιασταλτικά θεοφυλλίνη

καρδιαγγειακού

διγιτοξίνη

νικαρδιπίνη

Μπορεί, ως εκ τούτου, να είναι απαραίτητη η πιο συχνή παρακολούθηση των επιπέδων φαινυτοΐνης

στον ορό, σε αυτούς τους ασθενείς.

Αλληλεπιδράσεις του Φαρμάκου σε Εργαστηριακές Εξετάσεις:

7

Η φαινυτοΐνη πιθανόν να προκαλέσει μείωση των επιπέδων του, πρωτεϊνικά συνδεδεμένου, ιωδίου στον

γλυκόζης του αίματος.

Χρήση κατά την κύηση:

Ένας αριθμός αναφορών έδειξε μια συσχέτιση μεταξύ της χρήσης αντιεπιληπτικών από επιληπτικές

γυναίκες και της υψηλότερης συχνότητας συγγενών διαμαρτιών σε παιδιά που γεννήθηκαν από αυτές

τις γυναίκες. Πιο εκτεταμένα δεδομένα υπάρχουν σχετικά με τη φαινυτοΐνη και τη φαινοβαρβιτάλη,

αλλά αυτά τα φάρμακα είναι επίσης τα πλέον χρησιμοποιούμενα αντιεπιληπτικά φάρμακα. Λιγότερο

συστηματικές ή μη δημοσιευθείσες μελέτες αναφέρουν πιθανή παρόμοια συσχέτιση, με τη χρήση όλων

των γνωστών αντιεπιληπτικών φαρμάκων.

Οι αναφορές, που υποδεικνύουν μεγαλύτερη συχνότητα συγγενών διαμαρτιών σε παιδιά επιληπτικών

γυναικών υπό θεραπεία, δεν μπορούν να θεωρηθούν ως επαρκείς αποδείξεις σαφούς συσχέτισης του

αιτίου και αιτιατού. Υπάρχουν ενδογενή μεθοδολογικά προβλήματα για την απόκτηση επαρκών

δεδομένων, όσον αφορά στην τερατογένεση από φάρμακα στον άνθρωπο. Γενετικοί παράγοντες ή η

επιληψία αυτή καθ΄αυτή, μπορεί να είναι πιο σημαντικοί από τη φαρμακοθεραπεία, για τις διαμαρτίες

νεογνά. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι στην εγκυμοσύνη, παρά τις αυξημένες πιθανότητες βλάβης

επικίνδυνη και βλαπτική, καθώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα πρόκλησης status epilepticus με συνοδό

συχνότητα των επιληπτικών κρίσεων είναι τέτοιες που η διακοπή του φαρμάκου δεν δημιουργεί

κίνδυνο στο έμβρυο. Ο θεράπων ιατρός θα πρέπει να σταθμίσει αυτά τα ενδεχόμενα, όταν θεραπεύει ή

συμβουλεύει επιληπτικές γυναίκες που είναι δυνατόν να μείνουν έγκυοι.

Εκτός από την αυξημένη συχνότητα συγγενών διαμαρτιών, όπως π.χ. λαγόχειλο και λυκόστομα και

καρδιακές ανωμαλίες, σε παιδιά γυναικών που έπαιρναν φαινυτοΐνη και άλλα αντιεπιληπτικά φάρμακα,

αναφέρθηκαν και περιπτώσεις εμβρυϊκού συνδρόμου υδαντοΐνης. Αυτό εμφανίζεται ως προγεννητική

καθυστέρηση της ανάπτυξης, μικροκεφαλία και νοητική καθυστέρηση σε παιδιά που γεννήθηκαν από

μητέρες που έπαιρναν φαινυτοΐνη, βαρβιτουρικά, οινόπνευμα ή τριμεθαδιόνη. Όμως, αυτά τα

χαρακτηριστικά αλληλοσυσχετίζονται και συχνά συνδέονται με καθυστερημένη ενδομήτρια ανάπτυξη

που οφείλεται σε άλλα αίτια.

νευροβλαστώματος, σε παιδιά εγκύων που έπαιρναν φαινυτοΐνη κατά την εγκυμοσύνη.

Διαταραχές της πηκτικότητας αναφέρθηκαν κατά τις πρώτες 24 ώρες, σε νεογνά που γεννήθηκαν από

μητέρες που έπασχαν από επιληψία και έπαιρναν φαινοβαρβιτάλη και/ή φαινυτοΐνη. Η βιταμίνη Κ

αποδείχτηκε ότι προλαμβάνει ή επανορθώνει αυτήν την διαταραχή και συνιστάται να χορηγείται στην

επίτοκο προ του τοκετού και στο νεογνό μετά τον τοκετό.

8

Χρήση κατά τη γαλουχία:

Δεν συνιστάται ο θηλασμός σε μητέρες που παίρνουν φαινυτοΐνη, γιατί το φάρμακο εκκρίνεται στο

μητρικό γάλα σε χαμηλές συγκεντρώσεις. Η συγκέντρωση της φαινυτοΐνης στο μητρικό γάλα είναι

περίπου το ένα τρίτο της αντίστοιχης συγκέντρωσης στο πλάσμα της μητέρας.

4.7 Επίδραση στην ικανότητα οδήγησης και χειρισμού μηχανημάτων

καρδιαγγειακό).

Κεντρικό Νευρικό Σύστημα: Οι πιο συνήθεις εκδηλώσεις που αναφέρονται κατά τη θεραπεία με

φαινυτοΐνη αφορούν σ΄ αυτό το σύστημα και συνήθως σχετίζονται με τη δόση. Αυτές περιλαμβάνουν

νυσταγμό, αταξία, συγκεχυμένη ομιλία, ελαττωμένη ικανότητα συντονισμού κινήσεων και διανοητική

σύγχυση (βλέπε 4.4 Ιδιαίτερες Προειδοποιήσεις & Ιδιαίτερες Προφυλάξεις κατά τη Χρήση -

Επίδραση στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα).

Επίσης αναφέρθηκαν ζάλη, αϋπνία, παροδική νευρικότητα, σπαστικές κινήσεις, δυσαρθρία,

κεφαλαλγία, παραισθησία και υπνηλία.

Υπήρξαν επίσης σπάνιες αναφορές δυσκινησίας, που προκλήθηκε από φαινυτοΐνη, που

συμπεριλάμβανε χορεία, δυστονία, τρόμο και πτερυγίζοντα τρόμο, παρόμοιες με αυτές που

χαρακτηριστική υπερπλασία των ούλων, κυρίως στα παιδιά (αναστρέψιμη), υπερτρίχωση, που τείνει

να παραμείνει και μετά την διακοπή και νόσος του Peyronie, σύσπαση Dupuytren.

Γαστρεντερικό Σύστημα: Ναυτία, έμετος, δυσκοιλιότητα ή διάρροια, σπάνιες περιπτώσεις τοξικής

ηπατίτιδας, ηπατική βλάβη (βλέπε 4.4 Ιδιαίτερες Προειδοποιήσεις & Ιδιαίτερες Προφυλάξεις κατά

τη Χρήση - Επίδραση στο Ήπαρ/ Επίδραση στους νεφρούς /ΑνοσοποιητικόΣύστημα).

Αιμοποιητικό Σ ύστημα/Διαταραχές μεταβολισμού : Αιματολογικές επιπλοκές, μερικές από τις οποίες

απέβησαν θανατηφόρες, έχουν αναφερθεί κατά καιρούς, σε σχέση με την χορήγηση φαινυτοΐνης. Αυτές

περιλαμβάνουν μυελοτοξικότητα (θρομβοπενία, λευκοπενία, ακοκκιοκυτταραιμία),

κοκκιοκυτταροπενία, και παγκυτοπενία μετά ή άνευ καταστολής του μυελού των οστών.

Αναφέρθηκαν επίσης μακροκυττάρωση, ένδεια φυλλικού οξέος και μεγαλοβλαστική αναιμία. Έχει

9